Wossidlo twüschen olle un niege Tieden
Wossidlo. Trüch in dat Volksläwen
Keinein, de sik hüt mit de Volkskultur von Mäkelborg befåten will, kümmt an Richard Wossidlo vörbi. Siene Bäuker sünd anerkennt un för jedein tau verståhn. Hei hett dorbi ofteins de Welt von de bäten wat œwerspöönsche Wätenschaft verlåten un Artikels, Theoterstücken un Läsbäuker för normåle Lüd, de sik interessieren deden, rutbröcht. Ok nådäm Wossidlo all storwen wier, bleef dat bet hüt so bi.
Sammeln jüst so as Wossidlo
Såken bliewen nich so, as sei sünd – Sammeln wi ehr! De Welt, in de Richard Wossidlo lääft hett, hett sik drell un hastig verännert. De Kaiser un sien Riek sünd koppheister gåhn. Frugens krägen ’ne Wählerstimm. Diktaturen dräwen un wüssen. Maschinen rägelten de Landwirtschaft mihr un mihr. Musik un Språk keemen ut dat Rådio. De Kledåschen wüürn in dat 20. Johrhunnert kommodiger. In de Gedanken von de Minschen lett de „Olle Welt“ so schön un as Hort sik trüchtautrecken.
Hütigendåchs ännert sik uns Welt äbenso risch un rasch. Låten ji uns allens nipp un nau bekieken un de Såken sammeln, de jüst nu ut unsen Olldach vergåhn orrer all verschwunnen sünd. Man, so fix de Såken sik verännern, liekers bliewen doch ehre Funktschonen. Spälen, Kleeder, Huswirtschaft, Wåhnen orrer Verwohren gifft dat in unsen Olldach jüst so as ok ihrdäm un früher. Poor Bispäle von Gistern un Hüt sallen dat wiesen.
